صبح امید

            گِلي خوشبوي در حمام روزي               رسيدازدست محبوبي به دستم

             بدوگفتم كه مشكي يا عبيري                كه از  بوي  دلاويز تو  مستم

            بگفتا  من  گِلي ناچيز بودم                   و ليكن مدتي با  گُل  نشستم

          كمال هم نشين درمن اثركرد            وگرنه من همان خاكم كه هستم

                                                  سعدی شیرازی

قطعه ی فوق از شیخ اجل سعدی بزرگوار ، تاثیر همنشینی با انسان های بزرگ را همچون در کنار گُل بودن گٍل به تصویر می کشد ،

به این گونه که گٍل سرشوی چون مدتی در کنار گُل بوده است این قدر خوشبو شده است که بوی آن در حمام به مشام می رسد

.به این گونه انسان را نیز می توان از همنشین های او شناخت و این که انسان هزاران مرتبه از گِل بالاتر است ،

پس زمانی که با انسانی بزرگ نشست و برخاست می کنیم باید تاثیرات رفتاری و دانایی او در ما مشاهده گردد،

که اگر این طور نباشد انسان هزاران مرتبه از گٍل پست تر و پایین تر است.